Een vrouw. Ze is zo boos. Ik kan haar pijn voelen. Ze heeft er niet kunnen zijn voor haar kinderen die nu bijna volwassen zijn. Ze was te depressief, en te bang. Kon het leven niet dragen. En nu is ze boos. zó boos. Iedereen die in haar ogen iets fout heeft gedaan naar haar kinderen, krijgt de volle laag. Ze kwetst wie zich maar laat kwetsen. Ze valt aan. Ik voel haar wanhoop. Wie kan haar helpen? Zelfs haar kinderen bereiken haar niet.
Wie ben ik in dit geheel? Wie ben ik om haar te veroordelen? Ik wil dat niet, vind dat ik compassie moet hebben, veroordeel mezelf omdat ik toch oordeel. Maar ze kwetst de mensen waarvan ik hou. Wat spiegelt ze van mij? Mijn eigen ouderpijn? Ik heb ook mijn steken laten vallen, heb ook niet altijd mijn kinderen kunnen beschermen tegen de hardheid van het leven. Dus wie ben ik om te oordelen?
Wie het weet, mag het zeggen …….