Depressie

Er zijn dagen dat ik wakker word en NIET aan de wereld wil deelnemen. Dat alles in mij somberheid, verdriet, zwaarte voelt. Dat elke verantwoordelijkheid als te veel voelt. Zonder aanleiding, zomaar, zo word ik wakker. Ik wil dan ook geen mensen zien of spreken. Het liefst (voor zo ver ‘liefst’ nog bestaat) trek ik het dekbed over mijn hoofd en ga weer slapen, in de hoop dat als ik wakker word, het weer over is. Slapen = weg van het gevoel. Dit nare gevoel, ik wil het niet.

Et voilà, daar hebben we de sleutel te pakken. Wanneer ik mij verzet tegen dit gevoel word ik óók nog eens boos, gefrustreerd of bang. Want oh help, dit kan niet, dit mag niet, dit is niet goed én ik kan het NIET gebruiken, want dan gaat ALLES fout.
Dus behalve het nare gevoel, komen er ook nog eens allerlei gedachtes bij die de zaak er niet beter op maken en de narigheid versterken.

Herkenbaar? Dit is wat we noemen: depressie.

Wat te doen?

Inmiddels heb ik geleerd wat wel en niet werkt om met dit gevoel om te gaan.
Het lijkt makkelijk als ik het zeg, en ik weet dat dat niet zo is, want ik heb er vele jaren over gedaan om mijn depressieve buien constructief te hanteren.
De sleutel zit voor mij in de overgave. En dan bedoel ik niet: er aan toegeven en in bed blijven liggen. Maar wel: het gevoel toelaten, het observeren, welkom heten (jawel!) en laten zijn voor wat het is.

Liefdevol naar jezelf, het gevoel begroeten als een vriend die je gezelschap houdt, ook al is dit niet je vrolijke vriend. Dit gevoel aannemen als een deel van jou dat ook mag bestaan en af en toe met je meereist op je weg.

Sinds ik dit geleerd heb, heeft depressie mij nooit meer in zijn greep. Het leven gaat normaal door, ik functioneer en gek genoeg kan ik naast de sombere gevoelens dan ook positieve gevoelens hebben als trots (kijk, ik doe het toch maar allemaal) en dankbaarheid.

Denk je ‘Maar dat kan ik NOOIT. Bij mij is het te erg!’ dan begrijp ik dat: you know: I’ve been there! Geloof me, jaren geleden had ik nooit gedacht dat dit mogelijk zou zijn. En mijn depressieve gevoelens zijn de laatste jaren op sommige dagen heftiger dan ooit. Dus daar zit het verschil niet. Ik weet nu dat ik de sleutel in handen heb. Niet hoe ik de gevoelens kan wegwerken. Wel hoe ik ze hanteerbaar kan maken.

     Mag ik je helpen om dit ook te leren?